Ewangelia Marka jest tak skonstruowana, że na początku i na końcu drogi Jezusa z Galilei do Jerozolimy natrafiamy na opisy uzdrowień niewidomych. Na początku podróży Jezus uzdrawia ślepotę niewidomego z Betsaidy (Mk 8,21-26), a na koniec podróży, wychodząc na „ostatnią prostą” do Jerozolimy, uzdrawia Bartymeusza (Mk 10,46-52).
W czasie tej podróży Jezus rozmawia tylko z uczniami, a nie z tłumami, zapowiada swoją śmierć i zmartwychwstanie, wtajemnicza uczniów w to, w jaki sposób spełnią się w Nim mesjańskie obietnice.
Uczniowie nie rozumieją Go, są oni ślepi i wydają się nie mieć ochoty na wędrówkę do Jerozolimy. Przegrywają zatem w tym dwumeczu z niewidomymi, którzy i odzyskują wzrok, i pragną iść za Jezusem.
Marek opowiada o tych dwóch uzdrowieniach, aby pokazać, że oprócz ślepoty fizycznej jest i ta duchowa. Zaczyna się tam, gdzie zamiast przyjąć Boży sposób myślenia i działania, trwa się uporczywie przy własnej wizji świata i pomyśle na Pana Boga.
Panie Jezu, uzdrów moją ślepotę, bo nie widzę Twoich dróg, moje drogi wydają mi się lepsze i pewniejsze…
Niewidomi – Uczniowie 2:0
