II część konferencji wygłoszonej we wrześniu 2024 r. w czasie Spotkania Ogólnopolskiego Wojowników Maryi w Gdańsku

„Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym”. – Tu pojawia się po raz pierwszy duch Antychrysta, który nie tylko kwestionuje przyjście Boga w Ciele i Krwi, ale też Jego realną obecność w Ciele i Krwi w Eucharystii.
„«(…) Lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą». Jezus bowiem na początku wiedział, którzy to są, co nie wierzą, i kto miał Go wydać” (J 6,64). Zdrada Judasza zaczęła się wtedy, gdy nie uwierzył on w to, co mówił Pan Jezus o swojej realnej Obecności w Eucharystii. Kard. Robert Sarah tłumaczy nam,
że powodem tego, co dzieje się dzisiaj w Koście­le, jest utrata wiary w realną obecność Chrystusa w Eucharystii.
W czasie Eucharystii uobecnia się najbardziej wstrząsająca zamiana, która dokonała się na Krzyżu. JEZUS WZIĄŁ NA SIEBIE KAŻDY RODZAJ ZŁA I PRZEKLEŃSTWA NA SIEBIE, ABY W ZAMIAN DAĆ NAM DOBRO I BŁOGOSŁAWIEŃSTWO Z NIEBA OD OJCA DLA KAŻDEGO DZIECKA BOŻEGO.

Bóg zabrał naszą śmierć, a dał nam życie

Zamiana dokonana przez Pana Jezusa:

1. Jezus przyjął karę za grzechy, żebyśmy mogli otrzymać przebaczenie.
2. Jezus nosił nasze choroby i rany, żebyśmy mogli zostać uzdrowieni Jego Ranami.
3. Jezus został uczyniony grzechem, abyśmy mogli przyjąć sprawiedliwość Bożą.
4. Jezus zapłacił za grzech śmiercią, żebyśmy my mogli żyć wiecznie w miłości Ojca.
5. Jezus stał się przekleństwem, żebyśmy mogli otrzymać wszystkie błogosławieństwa nieba.
6. Jezus przyjął nasze życie w ubóstwie, by nas wzbogacić swoim bogactwem.
7. Jezus przyjął nasz wstyd, żebyśmy mogli otrzymać udział w Jego chwale.
8. Jezus stał się naszym odrzuceniem, abyśmy mogli stać się dziećmi Boga.
9. Nasz stary człowiek został ukrzyżowany, abyś mógł się narodzić na nowo jako człowiek z nieba.

Spotkanie nieba i ziemi w trakcie Eucharystii

Eucharystia wybawia nas od zła i obdarza całkowitym błogosławieństwem. Pan Jezus w orędziach do kapłanów In sinu Jesu mówi o tym w zdumiewający sposób:
„Kiedy przynosisz na twoją Mszę wszystko, czego doświadczyłeś, całą historię twojego życia, pozwalasz Mi odkupić te sprawy, które są najciemniejsze, najbardziej gorzkie i bolesne poprzez zanurzenie ich w tajemnicy mojej Ofiary. Przychodź do ołtarza
z twoimi grzechami, nawet tymi, których się najbardziej wstydzisz, a pokażę ci, że wziąłem je już na Siebie i zapłaciłem za nie moją Krwią. Przychodź do ołtarza z każdą pogmatwaną czy poranioną relacją z przeszłości, z każdą zdradą, z każdym świętokradztwem, a Ja zanurzę wszystkie te rzeczy
w oceanie mojego Miłosierdzia i nigdy więcej nie będą one odkryte, przypomniane czy użyte przeciw tobie przez oskarżyciela. Żyj w każdej chwili dla następnej Mszy świętej, którą będziesz ofiarował, dla następnej Mszy świętej, którą ofiaruję w tobie, mój kapłanie i ofiaro. Nigdy nie wątp w to, że każda chwila twego życia jest, była i zawsze będzie przygotowaniem do następnej Mszy świętej, którą ofiarujesz”.
Abp Fulton Sheen pięknie opisywał moment ofiarowania w czasie Mszy świętej:
„Chleb i Wino symbolizują cały rodzaj ludzki. Ujrzeć całą ludzkość na patenie i w kielichu. Ofiarujemy na patenie i w kielichu wszystkich ludzi w całej historii świata. Kalwaria zostaje rozciągnięta w czasie i przestrzeni.
Kapłan bierze Krzyż z Kalwarii z wiszącym wciąż na nim Chrystusem i stawia go w Nowym Jorku, w Paryżu, w Kairze, w Tokio i w najuboższych misjach świata. Do ornatu każdego kapłana uczepionych jest na przykład 600 mln dusz w Chinach, które nie znają jeszcze Chrystusa. Gdy kapłan bierze Hostię w swe dłonie, spogląda na palce powykręcane od niewolniczej pracy w kopalniach soli na Syberii.
Gdy stoi przed ołtarzem, jego stopy są krwawiącymi stopami przerażonych uciekinierów, uciekających od zwyrodniałych, pełnych przemocy, władców tego świata. W uniesieniu kapłańskich rąk odbija się podmuch z wielkich pieców obsługiwanych przez wynędzniałych mężczyzn, którym odmawia się sprawiedliwości ekonomicznej za ich pracę.
Oczy spoglądające na Hostię są mokre od łez wdów, cierpiących, sierot i dzieci w najbardziej dramatycznych sytuacjach życiowych.
Kapłan dźwiga na swych ramionach żywe kamienie ludzkich dramatów, ciężary Kościoła i misji całego świata. Przynosi całą ludzkość przed ołtarz i łączy tam ziemię z niebem, albowiem jego uniesione podczas konsekracji dłonie łączą się w niebie z dłońmi Chrystusa, który zawsze żyje, aby wstawiać się za nami”. ■