2. Serce zobojętniałe

            Trudno polemizować, co jest bardziej bolesne: rana zadana w ciele czy rana zadana w duszy. Obie bolą we właściwy sobie sposób. Jednak wydaje się, że rana zadana na duszy jest bardziej dokuczliwa. O ile ranę ciała można opatrzeć, podać jakieś środki uśmierzające ból i przyśpieszające gojenie się rany – to czymże znieczulić ranę w duszy? W ,miarę upływu czasu rana ciała powoli się zabliźnia i choć może po niej pozostać brzydka szrama, to jednak człowiek cieszy się, że już minął ból spowodowany zranieniem. Tymczasem rana duszy goi się zdecydowanie dłużej. Najdłużej chyba goją się rany zadane miłości: odrzucenie, zdrada, niewdzięczność, obojętność na miłość, ignorowanie czy wyszydzenie okazywanej miłości.

Jan od Krzyża niejako wczuwa się w sytuację Pasterza, którego miłość została odrzucona przez pasterkę:

„Nie płacze, choć się krwawią jego rany,
Ani się skarży na śmiertelne bóle,
Kiedy mu w sercu i pali, i kole,
Płacze, bo od niej czuł się zapomniany”.

W zasadzie relacja między Bogiem a człowiekiem od zarania dziejów jest napiętnowana ludzką niewdzięcznością. Jakże wymownie mówi o niej prorok Ozeasz: „Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem i syna swego wezwałem z Egiptu. Im bardziej ich wzywałem, tym dalej odchodzili ode mnie, a składali ofiary Baalom i bożkom palili kadzidła. A przecież ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem, oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich. Pociągnąlem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich, jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę, schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go” (Oz 11,1-4). Dramat miłości odrzuconej, Bóg zlitował się nad swym ludem i wyprowadził go z niewoli egipskiej. Po drodze do Ziemi Obiecanej wytoczył im wodę ze skały, dał im chleb i mięso. Walczył w ich obronie przed wrogimi narodami. Ale naród wciąż odwracał się od Jego miłości. Minęło już wiele wieków od czasów działalności proroka Ozeasza w królestwie północnym – Izraelu (750[745]-725 pne), a przecież nie wiele się zmieniło. Także bowiem dziś człowiek służy Baalom i pali kadzidła obcym bogom, pozostając obojętnym na Jezusa Chrystusa. Ludzkie serce wciąż pozostaje zawładnięte przez inne wartości, którym człowiek oddaje się bezgranicznie. Na drogach ludzkiego życia Jezus tak często stoi na uboczu, mijany przez biegnących ludzi, którzy pędzą ku mecie wyznaczonej przez współczesne trendy tego świata. Od czasu do czasu ktoś spojrzy na stojącego w bolesnym milczeniu Jezusa i z politowaniem pokiwa głową: „Wyszedłeś już z mody”. Ktoś inny dorzuci ze źle ukrywaną złośliwością: „Świat twoich ideałów już się skończył. Zepchnął je walec cywilizacji. Zepchnął i zmiażdżył”. Jeszcze ktoś inny zawoła do Jezusa: „Znajdź sobie zwolenników w domu starców albo w  hospicjum”. Stąd właśnie człowiek tak często pozostaje obojętny na wartości religijno-moralne. Chce za wszelką cenę gonić świat „oświeconego” postępu i niczym nie skrępowanej wolności. W „świecie” Jezusa i Jego wartości człowiek czuł się niewolnikiem norm, które go przytłaczały i ciągle mu czegoś zakazywały, strasząc okropnymi sankcjami. A Jezus? Jezus szanuje wolność swego stworzenia. Może jedynie dawać mu dowody swej nieskończonej miłości i czekać. Tymczasem okazuje się, że nic złego się nie dzieje. Końca świata jak nie było, tak nie ma. Wszystkie zapowiadane do tej pory daty okazały się fałszywe. Wielkie „gwiazdy” show biznesu pokazały, że z życia można „wycisnąć” maksimum przyjemności i szczęścia. A zatem im się pali kadzidło i podąża za modelem życia zostawionym przez nich.

            A może wśród tych biegnących za dobrodziejstwami tego świata, jest jeszcze kilku, którzy pozostali wierni ideałom Jezusa Chrystusa? Z całą pewnością. I to na nich spoczywa zadanie, by dać Jezusowi w swoim sercu przestrzeń miłości – by wlaśnie oni odpowiedzieli na miłość Pasterza i w ten sposób opatrzyli Jego bolesne rany, krwawiące brakiem miłości ze strony człowieka. Jezus szuka swej zagubionej pasterki – On, Pasterz szuka duszy człowieka, by ją wyzwolić z perspektywy pogrążenia się w otchłani przestrzeni, w której nie ma miejsca na miłość – jest tylko pustka i bezsens trwania w wiecznej izolacji od Boga.

Cdn