3. Miłość ofiarna

            Każda miłość jest ofiarowaniem siebie. Poziom ofiarowania ściśle wiąże się z poziomem miłości. Miłość bowiem – jak pokazuje ludzkie doświadczenie – bynajmniej nie jest gotowym produktem, który został wszczepiony w serce człowieka. Bóg dał człowiekowi zdolność kochania i odbierania miłości, jednak, by dojść do pełni jej rozumienia i praktykowania, człowiek miłości musi się nauczyć. Każda miłość jest ściśle związana z ruchem woli. Miłość bowiem jest aktem przyjęcia drugiej osoby – drugiego osobowego „ty”. Działaniem uprzedzającym w stosunku do aktu woli jest zawsze poznanie. Nie można bowiem pokochać tego, czego uprzednio się nie poznało. Stąd człowiek w procesie poznawczym drugiej osoby dokonuje wyboru – akceptacji drugiej osoby na różnych poziomach znajomości. Jak podkreśla w swoim nauczaniu Karol Wojtyła, poznanie zakłada przejście przez kolejne kręgi bliskości: znajomość, koleżeństwo, przyjaźń, by dojść w końcu do sympatii i miłości oblubieńczej. Poprzez kolejne kręgi bliskości człowiek poznaje coraz bardziej drugą osobę w sposób zobiektywizowany i bezafektywny, by dojść do pełni przyjęcia i podjęcia decyzji oddania siebie. Ta wzajemność oddawania siebie w miłości jest właśnie tym ofiarowaniem siebie na wszystkich poziomach ludzkiej egzystencji. Ruch woli jest wyjściem całym sobą ku drugiemu „ty” i wejściem w orbitę jego życia.

 „A tak, gdy o nim wcale nie pamięta
Piękna pasterka, znosi te męczarnie,
Wśród obcych deptać daje się bezkarnie,
Takie nań miłość nałożyła pęta”.

            Jezus nie musiał pytać nikogo – wiedział bowiem, co jest w każdym człowieku. Przenikasz i znasz mnie Panie – słowa psalmu, które uświadamiają nam, że Bóg, który stworzył wszystko, co istnieje we wszechświecie jest doskonałym znawcą tego, co sam stworzył. Dramat Pasterza kryje się w naruszeniu relacji miłości, która do pewnego momentu istniała między Pasterzem a pasterką. Bóg bowiem jako Autor każdej duszy nadającej kształt i życie człowiekowi, zna doskonale każdą istotę ludzką. Osoba zaś, która oddaje się Mu w sakramencie chrztu staje się Jego wyłączną własnością (konsekracja). Oczywiście wolność, której Bóg nigdy nie narusza w człowieku, pozwala istocie ludzkiej, nawet wtedy odejść i porzucić miłość Boga. W tym właśnie jawi się ów ból Pasterza, że dusza może zapomnieć o swoim Oblubieńcu i zwrócić się ku innym rzeczywistościom. Ból Pasterza tkwi, nie tyle w jakimś egoistycznym poczuciu zranienia, że ktoś odrzucił Jego miłość, ile w świadomości, że pasterka idąc za innymi miłostkami, zmierza ku zaprzepaszczeniu wszystkiego, co do tej pory otrzymała od Pasterza i ku zatraceniu siebie.

            Wszechogarniająca miłość Pasterza, ukierunkowana na całe stworzenie, doznaje bólu zapomnienia, nie tylko od swej pasterki, ale także od tych, którzy – choć są stworzeniami, które wyszły z ręki Boga, nie chcą Go znać. Osamotnienie Pasterza nie znajdującego odpowiedzi na swoją miłość niesie ze sobą cierpienie, które przeradza się w prawdziwą męczarnię. W tym kontekście bardzo wymowne staje się jezusowe doświadczenie krzyża: z jednej strony uczniowie, którzy w popłochu uciekli od swego Mistrza i wolą pozostać z dala, by nie narażać się na ponoszenie z tytułu znajomości z Nim jakichkolwiek ofiar. Z drugiej zaś strony złowrogi tłum, który domaga się śmierci Jezusa i szydzi stojąc u stóp Jego krzyża.

            Pasterz szuka odpowiedzi na swoją miłość. Szuka pasterki – duszy gotowej ponosić wraz z Pasterzem wszystkie ofiary płynące z prawdziwej miłości. Szuka duszy gotowej się krzyżować, by Pasterz mógł doznać nieco ulgi i w ten sposób przyczyniać się, choć w drobnej części do ponoszenia współbólu w dziele zbawiania świata. Właśnie tak to współponoszenie bólu rozumiała nastoletnia Teresa Martin (późniejsza Teresa od Dzieciątka Jezus), gdy podjęła wszystkie możliwe dla siebie ofiary, by zwrócić serce znanego wówczas we Francji mordercy Pranzziniego, który, mimo że został skazany na karę śmierci nie okazał żadnej skruchy. Wraz ze swoją siostrą Celiną podjęła post i wszystkie wyrzeczenia. I rzeczywiście – jak przeczytała niebawem w codziennej gazecie – w dniu wykonania wyroku Pranzzini serdecznie ucałował podany mu krzyż. Miłość jest ofiarą dawaną Pasterzowi jako odpowiedź na Jego nieustanne ofiarowywanie siebie.

Cdn