Oddanie się Niepokalanej Ojciec Maksymilian rozumiał bardzo prosto.
Istotą tego aktu jest wypełnianie woli Najświętszej Maryi Panny w swoim życiu, objawionej nam w: przykazaniach Bożych, kościelnych,
w obowiązkach stanu i natchnieniach.

Obowiązki stanu

Ojciec Maksymilian mocno podkreślał konieczność wypełniania obowiązków wynikających ze stanu, w jakim człowiek jest, tzn. z powołania, które realizuje, czy zawodu, który wykonuje. Pan Bóg chce, abyśmy te obowiązki realizowali gorliwie i z zaangażowaniem. Tak pisał o tym Ojciec Kolbe:
„Żaden, nawet najświętszy stan, nie zapewni ci uświęcenia duszy, jeżeli będziesz zaniedbywał obowiązków z tego stanu płynących. W twych obowiązkach upatruj pewną wolę Niepokalanej, której spełnienie dowodzi twej ku Niej miłości, a w Niej i przez Nią – ku Jezusowi i Ojcu. Nawet modlitwa, pokuta i uczynki, skądinąd same w sobie dobre, nie będą Jej miłe, jeżeli one przeszkadzają ci do dobrego spełnienia twych obowiązków. W nich bowiem właśnie jest Jej wola” (Pisma, 1200).
Z drugiej strony, niewypełnianie obowiązków jest złem, którego trzeba się wystrzegać:
„Czas przeznaczony na spełnianie obowiązku, jeżeli się wykorzystuje dla innych celów, jest stracony i po prostu pracuje się dla szatana. I choćby kto przez to zrobił epokowy wynalazek – nie zdziałał nic dobrego” (Konferencje, 88).
Rycerze Niepokalanej przyjmują na siebie dodatkowo jeden bardzo ważny obowiązek – specyficzny dla naszej Wspólnoty. Jest nim głoszenie Ewangelii i chwały Niepokalanej wszelkimi dostępnymi środkami. Ojciec Kolbe tak pisał w swoich notatkach z rekolekcji:
„Nie opuść żadnej sposobności szerzenia Królestwa Niepokalanej przykładem, modlitwą, cierpieniem (upokorzeniem), słowem, piórem itp. Okazuj czynem miłość ku Niepokalanej. Oddanie się i działanie. Czy używasz wszystkich godziwych środków do zdobycia wszystkich dusz dla Niepokalanej? A jest to twym obowiązkiem” (Pisma, 860). W tym kontekście można zapytać: A co w przypadku, gdy chcę zmienić pewne rzeczy i obrócić je na dobro, a nie jestem w stanie? Nasz Święty odpowiada:
„Dobrze spełniać to, co ode mnie zależy, a dobrze znosić to, co ode mnie nie zależy – oto jest cała doskonałość i źródło prawdziwego szczęścia na świecie” (Konferencje, 253).

Natchnienia Ducha Świętego

„Niepokalana żyje w nas. Nie jest Ona jednak obojętna na sprawy naszego życia, lecz działa ciągle w naszej duszy przez natchnienia. Jest Ona przecież Matką łaski Bożej, Pośredniczką łask wszelkich. Ła­ski
oświecenia, jakie w każdej chwili dnia otrzymujemy, od Niej pochodzą. Trzeba tylko chcieć słuchać głosu tej dobrej Matki, słuchać w cichości, pokorze i milczeniu” (Konferencje, 203).
Pan Jezus mówi, że Jego owce słuchają Jego głosu i idą za Nim (por. J 10,11-16). Niepokalana słucha, rozważa i wypełnia to, co w Prawie Pańskim, ale również to, co było Jej obowiązkiem stanu i co pochodziło z natchnień Ducha Świętego (np. rozpoznała czas nawiedzenia św. Elżbiety i zaraz po zwiastowaniu ruszyła w drogę, aby służyć Elżbiecie przez prawie trzy miesiące).
Jak mamy odczytać wezwanie, aby być w samym sercu woli Bożej, słuchając natchnień? Istotna jest tu żywa relacja z Bogiem i Niepokalaną oraz ufność w Boże prowadzenie i Opatrzność.
Zróbmy jednak rozróżnienie pomiędzy natchnieniami codziennymi a tymi, które dotyczą rzeczy większych, angażujących innych, dotyczących poważnych dzieł.
Jeśli masz natchnienie, aby się za kogoś pomodlić na różańcu lub zadzwonić do kogoś i porozmawiać, to zrób to, jeśli nie koliduje to z twoimi obowiązkami stanu ani z Prawem Bożym.
Jeśli modlisz się za cały świat, zamiast pójść na Mszę świętą w niedzielę, czy umieszczasz wiele postów opartych na Ewangelii w In-
ternecie, zamiast spełnić swój katolicki obowiązek – to natchnienie to nie jest od Boga i Niepokalanej. Nie jest bowiem bez znaczenia, że św. Ojciec Kolbe umieszcza słuchanie natchnień na trzecim miejscu, po wypełnianiu przykazań Bożych i kościelnych oraz obowiązkach stanu. To wyraz głębokiego realizmu duchowego tego Świętego.
Natchnienia do dzieł poważnych (np. wyjazd na misje, posługa charyzmatami wobec innych) nie tylko nie mogą być wykonywane wbrew posłuszeństwu Prawu Bożemu, Kościołowi, ale powinny być weryfikowane przez forum wewnętrzne (posłuszeństwo spowiednikowi), jak również przez owoce. Owoce powinny być trwałe i konkretne, nigdy zaś nie mogą prowadzić do rozbicia wspólnoty czy Kościoła, skupiać na cudach czy człowieku działającym przez natchnienia, ale objawiać dobroć Boga i obecność Niepokalanej w dziejach Zbawienia. ■