Wstęp do planowanej książki o Niepokalanej
O Niepokalana, nieba i ziemi Królowo, wiem, że niegodzien jestem zbliżyć się do Ciebie, upaść przed Tobą na kolana z czołem przy ziemi, ale ponieważ kocham Cię bardzo, przeto ośmielam się prosić Cię, byś była tak dobra i powiedziała mi, kim jesteś.Pragnę bowiem poznać Cię coraz więcej
i więcej bez granic, i miłować coraz goręcej
i goręcej bez żadnych ograniczeń. I pragnę opowiedzieć też i innym duszom, kim Ty jesteś, by coraz więcej i więcej dusz Cię coraz doskonalej poznało i coraz goręcej umiłowało. Owszem, byś się stała Królową wszystkich serc, co biją na ziemi i co bić kiedykolwiek będą i to jak najprędzej i jak najprędzej.
Jedni nie znają jeszcze wcale Twego Imienia, inni ugrzęźli w moralnym błocie, nie śmią oczu wznieść do Ciebie, jeszcze innym wydaje się, że Cię nie potrzebują do osiągnięcia celu życia, a są i tacy, którym szatan, co sam nie chciał uznać Cię za swą Królową i stąd z anioła w szatana się przemienił, nie dozwala przed Tobą ugiąć kolana. – Wielu kocha, miłuje, ale jakże mało jest takich, co gotowi dla Twej miłości na wszystko, prace, cierpienia
i nawet ofiarę z życia.
Kiedyż, o Pani, zakrólujesz w sercach wszystkich i każdego z osobna?
Kiedyż wszyscy mieszkańcy ziemi uznają Cię za Matkę, a Ojca na niebie za Ojca i tak wreszcie poczują się braćmi?
Niepokalanów, sierpień 1940 roku,
[Pisma, 1172]
Niepokalana przed przyjściem na świat
Bóg w niezliczonej ilości możliwych istot wyobrażających różne Jego doskonałości
widział też od wieków Istotę ze wszech miar doskonałą, nie pokalaną żadną skazą grzechu, odzwierciedlającą Jego przymioty Boże tak wiernie, jak tylko to jest możliwe istocie stworzonej. Rozkoszował się tym widokiem
i postanowił od wieków powołać Ją do bytu
w określonym czasie.
W rajskim ogrodzie ujrzał szatan istotę podobną do Tej, która była przedmiotem jego wściekłości. Nie dosięgnie Boga, nie dosięgnie Jej, ale nienawiść swą wyleje na przyszłą Jej matkę, na pierwszą matkę ludzkości. I udało mu się nakłonić ją do sprzeciwienia się woli Bożej i szukania doskonałości nie w poddaniu się zamiarom Boga, lecz wedle swego rozumowania. Pychą ją zwyciężył.
Istota ludzka poznająca za pomocą zmysłów daleka jest od tej jasności poznania, jaką posiada istota czysto duchowa. Toteż jej grzech jest o wiele mniej ciężki; stąd miłosierdzie Boże obiecuje Odkupiciela, a szatanowi przepowiada Bóg, że zwycięstwo jego nad matką zapowiedzianej Istoty nie zmieni Bożych planów; i że jednak „Ona zetrze głowę twoją”, mimo że ty będziesz ustawicznie jak dotąd „czyhał na piętę Jej” [por. Rdz 3,15].
Następnie w ciągu wieków widzi Ją w proroczym natchnieniu Izajasz i przepowiada: „Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Imię Jego Emmanuel” [Iz 7,14].
„Ten, który mię stworzył, odpoczął w przybytku moim” [Syr 24,12].
„Któraż to jest, która idzie jako zorza powstająca, piękna jak księżyc, wybrana jako słońce, ogromna jako wojsko uszykowane
porządnie” [Pnp 6,9].
„Wszystka jesteś piękna, przyjaciółko moja, a nie masz w tobie zmazy” [Pnp 4,7]. „Jako lilia między cierniem, tak przyjaciółka moja między córkami” [Pnp 2,2].
„Nic plugawego na nią nie przypada, bo jest jasnością świętości i zwierciadłem bez zmazy Boskiego majestatu i wyobrażeniem dobroci Jego; śliczniejsza nad słońce i nad wszystek porządek gwiazd, światłości przyrównana znajduje się być pierwsza” [por. Mdr 7,25-26.29].
Niepokalanów, sierpień 1940 roku,
[Pisma, 1176]
Zostaw komentarz