Odpowiedzina pytania teologiczne Czytelników
Dlaczego złe duchy kuszą nas do grzechu?
Złe duchy nas kuszą, ponieważ nas nienawidzą i chcą naszego nieszczęścia. „Na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą” – mówimy o nich w modlitwie do św. Michała Archanioła.
Kuszą nas, bo nie mogą ścierpieć, że jesteśmy umiłowanymi stworzeniami Boga i że mamy być – inaczej niż oni – na całą wieczność z Nim, w niebie. Złe duchy chcą, byśmy dzielili ich los. Robią wszystko, by nas odebrać Bogu. Chcą nas widzieć w piekle, gdzie same cierpią na wieki. Po swoim upadku mają tylko jeden cel: jak najwięcej z nas wrzucić do piekła, gdzie będziemy „jak one”.
Kuszenie nas do grzechu, czyli do nieposłuszeństwa wobec Boga, to ich jedyne zajęcie. Niestety, są w tym doskonali. Znają każdą naszą słabość, wiedzą, jak zachęcić nas do wybrania zła. Czyli, ostatecznie – piekła.
W jednej ze swych konferencji św. Ojciec Kolbe mówił, że na pokusy złych duchów jest prosty sposób. Trzeba uciekać się do Maryi Niepokalanej, bo blisko Niej jesteśmy bezpieczni: „A więc zwrócić uwagę, by nie stracić ani minuty czasu, nawet na pokusy. Gdy na nas nacierają – powiedzmy kusicielowi: gadaj sobie do lampy – i dalej swoje róbmy, Niepokalanej się oddajmy” (Konferencje, 135). Zamiast słuchać diabła – rozmawiajmy
z Maryją.
Co to jest dusza ludzka?
Dusza to nasz największy skarb. Dlatego święci uczyli, że tylko ona się liczy, i walczyli o jedno: o nasze dusze, by dostały się do nieba.
Dusza to najbardziej niezwykła część naszego człowieczeństwa. Jest bezpośrednio stwarzana przez Boga w chwili naszego poczęcia, stąd aborcja nawet na wczesnym etapie życia dziecka jest niewyobrażalnym złem. Dusza jest nieśmiertelna i przeznaczona do uczestniczenia w Boskiej chwale. Bóg uczynił nas podobnym do Siebie: dał nam udział w Jego własnym życiu, obdarzył nas nieśmiertelnością, przeznaczył do udziału w Jego wiecznym szczęściu.
Dusza jest niematerialna i ożywia nasze ciało. Gdy je opuszcza, ciało umiera i ulega rozkładowi. Ale w dniu zmartwychwstania dusza, która ma w sobie „zakodowaną” całą naszą tożsamość, otrzyma ponownie ciało – teraz już uwielbione.
Co to znaczy, że Pan Bóg stworzył człowieka na obraz i na podobieństwo swoje?
To najpiękniejsza wiadomość, jaką – obok prawdy o naszym odkupieniu przez Chrystusa – objawił nam Pan! Jesteśmy stworzeni
na obraz i podobieństwo Boga, a to znaczy, że Bóg nas kocha! Że jesteśmy Jego dziećmi! Że mamy Boską godność! Że nie jesteśmy tylko rozumnymi zwierzętami! I że otrzymaliśmy zadanie bycia jak On.
Nosimy w sobie godność, która jest nieskończona! Jest nią obraz Boga i podobieństwo do Niego. Takimi „podobnymi do Boga” zostaliśmy stworzeni. Tylko my. To nasz wyróżnik wśród wszystkich stworzeń, który sprawia, że nie tylko górujemy nad zwierzętami, ale nawet przewyższamy aniołów, którzy są naszymi stróżami i sługami.
Podobieństwa do Boga nie da się z nas usunąć, co najwyżej można je tylko w sobie zamazać przez grzech. Właśnie z zagubienia tego podobieństwa będziemy sądzeni na Sądzie Ostatecznym.
Pomyślmy: Ile Siebie dostrzeże Bóg, gdy spojrzy na nas jak w lustro?
Bycie „na obraz i na podobieństwo Boże” oznacza, że stoimy przed wielkim zadaniem. Jesteśmy obrazem Boga, stworzeni na Jego podobieństwo. Razem z Nim mamy stwarzać nowe życie, które będzie nieśmiertelne i przez wieczność będzie pomnażać Bożą chwałę. Więcej: mamy też możliwość przyczyniania się do zbawienia innych. Mamy również udział w Boskiej władzy: naszym powołaniem jest panować nad całym stworzeniem.
W jakim celu sprawuje się Ofiarę Mszy świętej?
Sam Chrystus polecił nam sprawować Eucharystię, mówiąc: „To czyńcie na moją pamiątkę!”. Podczas Mszy wspominamy
i uobecniamy Jego Ofiarę Krzyża, na którym dokonało się nasze zbawienie. Liturgia mszalna jest bezcenna, udziela nam bowiem owoców tej Ofiary.
Msza jest sprawowana po to, by w sposób najdoskonalszy oddawać Bogu należną Mu cześć – przecież właśnie po to żyjemy. Celebrujemy ją także po to, by wypraszać u Boga łaski potrzebne do zbawienia, a nam samym dać możliwość zjednoczenia się z Nim najpełniej, przez przyjęcie Komunii świętej. To miejsce do budowania wspólnoty osób zjednoczonych w Bogu – Kościoła, a także sposobność do włączenia się w Liturgię wieczną, która jest sprawowana w niebie – do zjednoczenia się z aniołami i Świętymi w wychwalaniu Boga i czerpaniu łask z Jego Serca.
Msza święta to najświętsze wydarzenie na ziemi! Stąd od kapłana odprawiającego Mszę świętą, a także od wiernych, Bóg oczekuje by-
cia w stanie łaski i wejścia w krąg Liturgii w sposób najgłębszy: w duchu miłości do Boga i z pokorą wobec sprawowanej tajemnicy. ■