1 stycznia 2025 roku
Uroczystość Świętej Bożej
Rodzicielki Maryi (C)
Ewangelia: Łk 2,16-21
„Pasterze pośpiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące
w żłobie Niemowlę” (Łk 2,16).
Czcimy dziś Najświętszą Maryję Pannę, która czystym Sercem przyjęła Słowo Boga,
a Ono stało się w Niej ciałem: Synem Najwyższego. Cześć jednak nie może się ograniczać tylko do zachwytów, ale wymaga brania wzoru z Maryi i pójścia Jej śladem. Co praktycznie oznaczałoby naśladowanie Bożej Rodzicielki?
Ewangelia na dziś zaskakująco skupia się przede wszystkim na… pasterzach. To oni są najaktywniejsi, ich postawę opisuje aż 10 czasowników (proszę sprawdzić). Co wprawiło ich w tak niebywały ruch? Dokładnie to samo, co zrobiła Maryja: pasterze przyjęli słowo przyniesione przez aniołów. A to wydało w nich owoc w postaci decyzji: „Pójdźmy do Betlejem!”. Dzięki temu mogli spotkać narodzonego Zbawiciela twarzą w twarz.
I my możemy dziś przyjmować słowo, które mówi Bóg. Będzie nas motywowało, popychało do działania, podejmowania
decyzji, do szukania tego, co Bóg czyni w na-
szej codzienności. I ostatecznie do odnalezienia Tego, który przyszedł, aby nas zbawić.
5 stycznia 2025 roku
Niedziela po Narodzeniu Pańskim
Ewangelia: J 1,1-18
„Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył” (J 1,18).
W Ewangeliach wielokrotnie pytano Pana Jezusa o rozmaite sprawy – o życie wieczne, płacenie podatków, miejsce w chwale. Jednak Pan Jezus nie jest nauczycielem, który przyszedł jedynie nauczyć nas pobożnego życia lub rozwikłać zawiłe moralne dylematy.
Św. Jan mówi w dzisiejszej Ewangelii, że Zbawiciel pouczył nas o Ojcu. To jest ta „wiedza”, którą przekazuje nam Pan, który – jak podaje Ewangelista – jest w łonie Ojca (polskie tłumaczenia podają tu termin „łono”, choć
w innych językach pojawia się np. „blisko
serca”). Łono wyraża największą możliwą
bliskość, intymność, żywą relację. Jezus jest więc nie tylko jedynym, który widział Ojca, ale jedynym, który ma z Nim taką relację. I o tym nas poucza. Co to znaczy? Że od Pana Jezusa uczymy się żyć w ciągłej obecności Boga, pamiętając, że zażyłość z Nim nie wynika z naszego wysiłku i pragnienia, ale jest Jego decyzją, Jego wolą. Odkrycie tego da nam siłę do kochania Go i oddania się Jemu. Obojętnie co się z tobą dzieje, Ojciec nosi cię w swym sercu.
6 stycznia 2025 roku (c)
Uroczystość Objawienia Pańskiego
Ewangelia: Mt 2,1-12
„Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić
Mesjasz” (Mt 2,3-4).
Uroczystość Objawienia Pańskiego, zwana
Świętem Trzech Króli. Dziś na scenie pojawia się król Herod. I choć nie był Żydem, to przecież był królem Żydów, panując w Judei. Kiedy przybywają obcy mędrcy, z jakichś odległych krain, i opowiadają niezwykłe historie o Królu żydowskim, który dopiero co się narodził, Herod wpada w panikę. Wypytuje arcykapłanów o Mesjasza, choć przecież od lat żyje w kraju, który – można by było poetycko powiedzieć – oddycha oczekiwaniem na Wybawiciela. Herod jednak niewiele wie na ten temat, zajęty wciąż ochranianiem swej władzy do tego stopnia, że morduje swych synów, podejrzewając ich o spisek.
Z jaką łatwością Herod wierzy obcym przybyszom i historii o gwieździe, a nie chce uwierzyć Pismom. I co więcej – nie chce
mu się ich poznać.
A może tak właśnie mamy odczytać ten fragment? Kto nie chce poznawać i wierzyć Słowu, które daje Bóg, będzie przestraszony na wieść o gwiazdach i innych tajemniczych zjawiskach. I kto kurczowo trzyma się swej władzy, swych poglądów, sądów, ocen innych, ale nie chce przyjąć przychodzącego także dziś Pana Jezusa, który przynosi prawdę, światło i pokój, ten będzie wciąż drżał
o zachowanie swego fikcyjnego królestwa.
12 stycznia 2025 roku (C)
Niedziela Chrztu Pańskiego
Ewangelia: Łk 3,15-16.21-22
„Gdy lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: «(…) idzie mocniejszy ode mnie…»”
(Łk 3,15-16).
Zazwyczaj generalizowanie nie jest najlepszym sposobem mówienia o konkretnych sprawach. Dlatego może trochę dziwić pierwsze zdanie z Ewangelii: „wszyscy snuli domysły w sercach”. Wszyscy, czyli kto? Czy św. Łukasz pytał każdego z osobna i stąd tak napisał? Odpowiedź na te wątpliwości znajdziemy w tym samym zdaniu: Jan „przemówił do wszystkich”. Nie chodzi tu o to, ile osób snuło domysły, ale o to, że Jan Chrzciciel do wszystkich tych, którzy zastanawiali się, czy nie jest on Mesjaszem, powiedział jasno: Nie, nie jestem. Jego zdecydowana deklaracja
i postawa są bardzo mocnym świadectwem: wystarczyłoby jedno słowo, jeden jego gest, jedna sugestia, by tłum oszalał na jego punkcie, by uniósł go w zachwycie. Potrzeba było niebywałej stanowczości i stałości, by nie dać się skusić „domysłami wszystkich” i pozostać tym, kim się naprawdę było.
I my, być może, niekiedy chcielibyśmy zagrać przed ludźmi rolę kogoś innego – lepiej wypaść wobec znajomych, zdobyć uznanie, podobać się.
Jednak tym, co nas naprawdę określa, nie jest opinia innych, a chrzest, który otrzymaliśmy. W nim dostaliśmy jasny znak tego,
że kimkolwiek jesteśmy, jesteśmy kochanymi dziećmi Boga.
Zostaw komentarz