Moja podróż z powrotemdo Kościoła katolickiego

Przez 36 lat byłem protestantem. Mimo że urodziłem się i wychowałem w rodzinie katolickiej, odszedłem od wiary prawdziwej.
Dzięki łasce Bożej dziś jestem Rycerzem Niepokalanej.

Urodziłem się w rodzinie katolickiej na Sri Lance w 1959 r.
Sakramenty chrztu i bierzmowania przyjąłem w Kościele katolickim.
W późnym okresie dojrzewania i jako nastolatek zacząłem uczestniczyć w wielu korespondencyjnych kursach biblijnych, prowadzonych przez ewangelickie grupy protestanckie w moim kraju, a następnie zacząłem czytać Biblię i książki o reformacji protestanckiej.
Moja osobista lektura książek napisanych przez autorów o protestanckich uprzedzeniach, a także niezdolność moich katolickich znajomych do udzielenia mi przekonujących odpowiedzi na powszechne protestanckie zastrzeżenia wobec katolickich nauk i praktyk doprowadziły mnie do przyjęcia protestantyzmu w 1982 r., kiedy miałem 22 lata. Uważałem, że protestantyzm jest bardziej biblijny i bardziej skoncentrowany na Chrystusie. Stało się to krótko przed tym, jak zostałem wpisany na listę adwokatów Sądu Najwyższego w moim kraju.

Moje dalsze poszukiwania

Odejście z Kościoła katolickiego nie zakończyło moich poszukiwań. Po długiej, trwającej 35 lat, duchowej podróży jako zagorzały protestant (przez większą część jako wyznawca kalwinizmu) zacząłem zadawać sobie pytania:
„Jak i dlaczego starożytne Kościoły chrześcijańskie, takie jak Kościół Koptyjski, Prawosławny Kościół Armenii, Asyryjski Kościół Prawosławny i inne, nauczają i wierzą w dogmat wstawiennictwa Maryi i Świętych w niebie oraz w praktykę proszenia ich o modlitwę za wierzących na ziemi?”;
„Dlaczego protestanci oskarżają Kościół katolicki, że niektóre jego dogmaty są niczym innym jak pozabiblijnymi herezjami i innowacjami wprowadzonymi w późniejszych czasach?; Jak powstał zbiór Ksiąg biblijnych i kto zadecydował, które Księgi powinny zostać włączone do kanonu Nowego Testamentu jako pisma natchnione przez Boga?”…
Kiedy zadałem dwa pierwsze pytania pewnemu pastorowi, nauczycielowi teologii w Holandii, ku mojemu zaskoczeniu powiedział mi, że wstawiennictwo Świętych, w tym Maryi, znajduje potwierdzenie w Biblii. Zwrócił moją uwagę na wersety z Apokalipsy św. Jana: 5,8-14, które potwierdzają, że Święci w niebie modlą się do Boga.
To przekonało mnie, że Święci, którzy osiągnęli wieczną chwałę i którzy nie mają osobistych potrzeb, modlą się za innych, którzy
jeszcze nie są w niebie. Ów pastor dodał, że protestanci bardzo często ignorują wersety biblijne, które podkreślają znaczenie lub wagę Maryi, np. Rdz 3,15 i Ap 12.
Podobnie jak wielu protestantów, ja również błędnie wierzyłem, że wiara we wstawiennictwo Matki Bożej i innych Świętych za ludzi na ziemi to pogańskie wierzenia i praktyki, które wkradły się do chrześcijaństwa jako „rzymskie zepsucie” z powodu „pogańskiego” patronatu państwowego, jaki Kościół katolicki otrzymał od rzymskiego cesarza Konstantyna. Postanowiłem więc przeczytać pisma wczesnych Ojców Kościoła, którzy żyli w pierwszych trzech wiekach pośród prześladowań, bez patronatu państwa, aby ustalić wierzenia i praktyki wczesnego Kościoła.

Studium historii Kościoła

Po latach bycia zagorzałym protestantem zaangażowałem się w dogłębne studium wczesnej historii Kościoła, najstarszych pism chrześcijańskich, a także kwestii formowania się kanonu biblijnego, apostolskiego fundamentu Kościoła, prymatu Piotra, sukcesji, Tradycji apostolskiej, wstawiennictwa Świętych, sakramentów Eucharystii i chrztu. Studiowałem katolicką naukę o Maryi, czyśćcu, papieskiej nieomylności oraz oddawaniu czci figurom i obrazom religijnym. Ponownie przyjrzałem się XVI-wiecznej reformacji protestanckiej i charakterystycznym protestanckim dogmatom sola scriptura i sola fide.
Pomogło mi to odkryć podstawy Kościoła katolickiego i jego nauk. Znalazłem odpowiedzi na powszechne argumenty protestantów
przeciwko katolickim dogmatom. Im więcej studiowałem te tematy, tym bardziej stawałem się w pełni przekonany o historycznych, biblijnych i doktrynalnych podstawach katolicyzmu. Doszedłem do nieodpartego wniosku, że Kościół katolicki jest jedynym i autentycznym Kościołem apostolskim ustanowionym przez Pana Jezusa.
Zdałem sobie sprawę, że protestanckie dogmaty: sola scriptura – „Biblia jest jedynym źródłem wiary”, i sola fide – „Jedynie wiara w Chrystusa usprawiedliwia człowieka”, były doktrynalnymi nowinkami wprowadzonymi przez protestanckich reformatorów i nie można ich poprzeć ani Pismem Świętym, ani pismami Ojców Kościoła.
W 2018 r. powróciłem do domu, tj. do Kościoła katolickiego, i natychmiast zacząłem pisać książkę. Opisałem w niej moją podróż
z katolicyzmu do protestantyzmu w młodości oraz drogę powrotną. Książka broni charakterystycznych katolickich dogmatów przed protestanckimi zarzutami. Ostatni rozdział, zatytułowany: „Reformacja na nowo”, przedstawia bezstronny opis tego, co naprawdę wydarzyło się podczas reformacji.
Kiedy byłem protestantem, zdałem sobie sprawę, że mam misyjne serce. Rozwinąłem w sobie wielką gorliwość i pasję do dzielenia się Ewangelią z innymi. Chciałem opowiadać o Panu Jezusie ludziom, których znałem i spotykałem, i dzielić się z nimi Ewangelią. Naturalnie po moim powrocie do Kościoła nadal pragnąłem służyć Panu w dziele obrony wiary i ewangelizacji. Kiedy podzieliłem się tym zamiarem z pewną katoliczką z Kanady, zasu-
gerowała, abym zwrócił się do Najświętszej Maryi Panny i św. Maksymiliana Kolbego o wstawiennictwo, a także abym pomyślał o wstąpieniu do Rycerstwa Niepokalanej.
Napisałem do Centrum Narodowego MI w USA, ponieważ na Sri Lance nie było grupy MI. Tam zasugerowano mi, abym napisał do Miquela Bordasa Prószyńskiego, prezesa międzynarodowego MI. Pan Prószyński zachęcił mnie do wstąpienia do MI i wysłał mi materiały, które miałem przeczytać, aby przygotować się do oddania się Niepokalanej.
W listopadzie 2023 r. złożyłem akt po­święcenia przed figurą Najświętszej Maryi Panny w kościele Matki Bożej Fatimskiej w Kolombo na Sri Lance. I tak zostałem członkiem Rycerstwa Niepokalanej.
Od tego czasu moim pragnieniem było, aby powstała na Sri Lance grupa MI. Miquel Prószyński przedstawił mnie niedawno grupie franciszkanów z Kerala w Indiach, którzy pracują na Sri Lance. Dzięki zaangażowaniu dwóch z nich powstała grupa, która spotyka się w każdą sobotę na modlitwie i dyskusjach. W marcu br. 40 studentów z Franciszkańskiego Niższego Seminarium na Sri Lance wstąpiło do Rycerstwa Niepokalanej. Do MI wstąpił także młody prawnik Sahan, a więc razem jest nas ze Sri Lanki 42 rycerzy. Chwała Bogu! Ave Maria! ■