1. Dlaczego Pan Bóg stworzył człowieka?

„Podstawowa prawda, której Pismo Święte i Tradycja nie przestają nauczać i wysławiać, głosi, że «świat został stworzony dla chwały Bożej». Bóg stworzył wszystko – wyjaśnia św. Bonawentura – «nie po to, by powiększyć chwałę, ale by ją ukazać i udzielić jej». Jedynym powodem, dla którego Bóg stwarza, jest Jego miłość i dobroć (…)” (KKK 293).
Dlatego całe stworzenie już przez sam fakt swego istnienia głosi chwałę Bożą, co pięknie wyrażają słowa starej pieśni kościelnej:

„Kiedy ranne wstają zorze,
Tobie ziemia, Tobie morze,
Tobie śpiewa żywioł wszelki:
Bądź pochwalon, Boże wielki!”.

Spośród wszystkich bytów na ziemi człowiek jest istotą najdoskonalszą, bo został stworzony na obraz i podobieństwo Boże. „Pośród wszystkich stworzeń widzialnych jedynie człowiek jest «zdolny do poznania i miłowania swego Stwórcy» (…). Tylko człowiek jest wezwany do uczestniczenia w życiu Bożym przez poznanie i miłość” (KKK 356).
Dlatego człowiek całym swoim życiem powinien kochać Pana Boga i bliźnich, a w ten sposób głosić chwałę swego Stwórcy, o czym uczył sam Pan Jezus mówiąc: „Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5,16).
Ostatecznym zaś przeznaczeniem człowieka jest osiągnięcie zbawienia i uczestnictwo w wiecznej miłości i chwale samego Boga.
Syntetycznie więc można na postawione pytanie odpowiedzieć tak: Pan Bóg stworzył człowieka z miłości, aby człowiek – dzięki Chrystusowi – stał się przybranym dzieckiem Bożym i uczestniczył w szczęściu samego Boga.

2. Dlaczego w piątki obowiązuje nas wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych?

Każdy piątek w Kościele katolickim jest dniem, w którym jest rozważana zbawcza Męka i Śmierć Pana Jezusa. Jako znak wdzięczności Synowi Bożemu za Jego Miłość aż po Krzyż, uczniowie Chrystusa już od pierwszych wieków istnienia Kościoła podejmowali różne formy wyrażania tej miłości, wdzięczności i współprzeżywania Męki z cierpiącym Zbawicielem. Tymi formami są głównie: modlitwa, jałmużna i post.
Post na pamiątkę dnia swojej śmierci zapowiedział już sam Pan Jezus, odpowiadając uczniom św. Jana Chrzciciela na zarzut, że Jego uczniowie nie poszczą. Powiedział wtedy: „Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo mają pośród siebie pana młodego. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć” (Mt 9,15).
W sensie ścisłym pojęcie postu oznacza ograniczenie ilościowe spożywanych posiłków do jednego posiłku do syta i dwóch lekkich w ciągu dnia. Natomiast pojęcie postu w sensie szerokim oznacza rezygnację z korzystania przez jakiś czas z rzeczy samych w sobie dobrych (np. telewizji, Internetu, słodyczy itp.). Post, czyli wyrzeczenie się czegoś, co nam sprawia przyjemność, jest formą uczestniczenia w Ofierze Krzyżowej Chrystusa, formą wynagrodzenia za nasze grzechy oraz okazania swej miłości Zbawicielowi poprzez bezinteresowną ofiarę z samego siebie.
Kościół przyjął jako podstawową formę postu wstrzemięźliwość (powstrzymanie się)
od spożywania pokarmów mięsnych, ponieważ przez wiele wieków mięso uważane było za pokarm wykwintny i spożywane było zwykle z okazji świąt lub innych ważnych wydarzeń.
Kościół uczy więc, zgodnie z zapowiedzią samego Pana Jezusa, że nie można świętować w dniu, w którym Oblubieniec Kościoła został zabrany, czyli w dzień, który jest pamiątką śmierci naszego Zbawiciela.

3. Jak traktować objawienia prywatne, zatwierdzone i niezatwierdzone przez Kościół?

Pełnię Objawienia Bożego przyniósł nam Pan Jezus i do momentu Jego powtórnego przyjścia w chwale nie będzie innego objawienia publicznego. Natomiast istnieją także tzw. objawienia prywatne, których celem jest „pomoc w pełniejszym przeżywaniu Objawienia Chrystusowego w jakiejś epoce historycznej” (por. KKK 67).
Dykasteria Nauki Wiary opublikowała 17 maja 2024 roku Normy postępowania w rozeznawaniu domniemanych zjawisk nadprzyrodzonych. Dokument ten wskazuje sześć kategorii oceny danych zjawisk, poczynając od stwierdzenia, iż dane wydarzenie nie jest sprzeczne z nauką i moralnością katolicką i rozpoznaje się w tym wydarzeniu wiele znaków działania Ducha Świętego, aż po stwierdzenie, że dane zjawisko nie ma charakteru nadprzyrodzonego.
Katolicy zatem winni w duchu posłuszeństwa Kościołowi przyjąć decyzję Dykasterii Nauki Wiary i biskupa miejsca i ściśle stosować się do wskazówek, które zostaną zawarte w dokumencie w sprawie konkretnego, rozpatrywanego wydarzenia. ■