Kategoria: Relacje Pielgrzyma

Pierwszym przystankiem był mały bar w miejscowości, którą darzę sentymentem — to właśnie tam, podczas mojego pierwszego Camino, po ponad 600 kilometrach marszu, zepsuły mi się sandały, i tam je udało mi się naprawić.

Kiedy wszedłem w zalesione odcinki szlaku, zaczęli mnie mijać biegacze – dziesiątki, a potem całe setki. Jak się okazało, tego dnia odbywał się 50-kilometrowy bieg szlakiem św. Jakuba...

Chłód poranka szybko ustępował przed pierwszymi promieniami słońca, które nieśmiało zaczynały przecierać ciemne niebo. Wychodzenie nocą ma ten niezwykły urok, że człowiek nie widzi wysokości, którą ma przed sobą...

Około 7:06 wyszedłem z albergue w Sarria, jeszcze w lekkiej mżawce. Ulice pachniały wilgocią, a niebo — jakby zaspane po nocnym deszczu. Pierwsze kilometry były jak preludium do dnia...

Około dziesiątej chmury zaczęły się podnosić. W oddali zamajaczyła już Sarria — miejsce, które dla tysięcy pielgrzymów jest początkiem ich drogi, bo stąd do Santiago pozostaje dokładnie sto kilometrów.

O Cebreiro żegnało nas chłodem, wiatrem i nieustającym deszczem. Światło czołówki rozcinało ciemność, a po chwili dołączyła do mnie pątniczka z Korei – w milczeniu, krok za krokiem, przebijaliśmy się przez mgłę i las.

O 6:45, w towarzystwie pątniczki z Chile, wyszliśmy na szlak. Nad nami wisiało gęste niebo, zasnute chmurami — ani gwiazd, ani księżyca, tylko snop światła z czołówki, który przecinał mrok jak cienki promień nadziei.

Poranek w Ponferradzie zaczął się mokro. Jeszcze zanim słońce zdążyło przebić się przez ciężkie, jesienne chmury, z dachu albergue spływały pierwsze krople deszczu. Jeden z pielgrzymów wstał o szóstej...

Zimne powietrze jeszcze przed świtem wypełnia kamienne zaułki Foncebadón. Kiedyś ta miejscowość była tylko kilkoma zrujnowanymi domami, dziś przypomina małe górskie miasteczko z duszą...

Poranek w Astordze zaczął się spokojniej niż planowałem. Miałem wyruszyć o siódmej, ale zostałem na wspólnych modlitwach z braćmi — i dobrze. Camino nie znosi pośpiechu.