Głowna 2

Albacete – stolica prowincji La Manchy – okazała się miastem kontrastów. Z jednej strony nowoczesne ulice i sklepy, w tym sporo markowych butików. Z drugiej – duchowe serce w postaci katedry de San Juan Bautista.

Niby tylko szesnaście kilometrów, a droga potrafiła wycisnąć z człowieka wszystkie siły. Pustka pól, bez cienia i bez postoju. Na horyzoncie od samego początku widniał cel wędrówki – Albacete...

Dzień rozpocząłem o siódmej, od kubka gorącego cola-cao – prostego, a jakże królewskiego napoju dla wędrowca. Rozgrzał serce i dodał odwagi na kolejne kilometry. Zaraz potem na horyzoncie...

Czasem lepiej odpuścić, by móc iść dalej. Po rozważeniu wszystkich „za i przeciw” pozwoliłem sobie przejechać kawałek pociągiem, by moje camino nie skończyło się zbyt wcześnie...

Dzień zaczął się w La Pobla Llarga – miasteczku-szlaku, które od wieków karmi pielgrzymów swoją gościnnością. Tu, przy kościele św. Piotra, przypomniałem sobie, że już w XIV wieku stał tu szpital dla wędrowców.

Dziś z Almussafes ruszyłem dalej ku Alzire, Carcaixent i aż do La Pobla Llarga. Droga prowadziła jak w opowieści Don Kichota – raz przez ciasne uliczki miasteczek, raz szerokimi ścieżkami pomiędzy sadami cytrusowymi...

Pierwszy etap za mną. Wystartowałem pełen zapału z Walencji, jak Don Kichot wyruszający ku przygodzie. Ale po opuszczeniu miast zamiast wiatraków czekały na mnie… magazyny. Długa droga, mało widoków...

Tuż przed świtem wsiadłem do samolotu by niczym Don Kichot wyruszyć na swoją przygodę na Camino Levante które swój początek ma w Walencji. W tym roku Don Kichot towarzyszył mi będzie przynajmniej przez jakiś czas...