Wyobraź sobie, że wracasz do swojego domu, a tam mnóstwo jakichś znanych i nieznanych osób: siedzą, łażą, ktoś coś gotuje, ktoś zamiata. Jakieś ciocie, wujki, dalekie kuzynostwo, rodzina.
„A co wy tu wszyscy robicie?” – zapewne takie padłoby pytanie. „A co tobie do tego? Proszę sobie stąd iść. Nie znamy cię, to nie twój dom, ty tu nie mieszkasz”. Ciężko sobie wyobrazić taką scenę…
Podobne doświadczenie jednak opisane jest przez Jana. Słowo przychodzi do swoich, do swojej własności i nie zostaje przyjęte. Czasownik „przyjąć” (λαμβάνω / lambánō) powtarza się w
J 1,1-8 wielokrotnie, w różnych odmianach, z różnymi przedrostkami, kryjąc takie odcienie znaczeniowe, jak: „chwycić, pochwycić, złapać”. Może służyć jako narzędzie do mierzenia
naszej wiary. Ci bowiem, którzy „przyjmują, chwytają” Słowo, stają się dziećmi Bożymi. Ci, którzy Słowa nie przyjmują, pozostają
w niewiedzy, nie znają Boga.
Od nas zależy, komu i czemu robimy miejsce w naszym życiu, w naszym domu, w naszym kalendarzu, w naszym programie dnia, co i kogo mamy zamiar pochwycić: „słowa, które tracą na znaczeniu” (św. Augustyn), czy Słowo, które i na początku „było u Boga”.