Jezus zmartwychwstały spotyka swoją wspólnotę. Pozdrawia uczniów i pokazuje im ręce oraz bok. Tchnie na zgromadzonych i mówi: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,23). Udzielenie Ducha Świętego związuje z możliwością odpuszczania grzechów.
Ale, zaraz, zaraz… naprawdę możemy odpuszczać grzechy? Gdy modlimy się modlitwą Ojcze nasz, prosimy, aby to Ojciec odpuścił nam grzechy, jak i my odpuszczamy tym, z którymi nam nie po drodze (Mt 6,12). Mamy możliwość przebaczenia bratu, nawet 77 razy, jeśli zajdzie taka potrzeba (Mt 18,21-22). Brat bratu może przebaczyć, natomiast grzechy przeciwko Bogu przebacza tylko Bóg.
A tymczasem dzisiejsza Ewangelia mówi, że Pan Jezus udziela tych Bożych uprawnień ludziom. Możemy odpuszczać grzechy popełnione przeciwko Bogu. Nie powinniśmy się bać? Już kiedy On odpuszczał komuś grzechy, to wołano: „On bluźni!” (Mk 2,7). Jeżeli teraz to my mamy odpuszczać grzechy, to to jest naprawdę jakieś szaleństwo, jakaś rewolucja! Nie będą wołać: „Oni bluźnią!”?
„Tylko Bóg przebacza grzechy” – przypomina Katechizm Kościoła Katolickiego (1441) i kontynuuje: „Ponieważ Jezus jest Synem Bożym, to wykonuje tę Boską władzę, a na mocy swego Boskiego autorytetu daje tę władzę ludziom, by ją wykonywali w Jego imieniu”. To jest jakieś szaleństwo Pana Boga! Daje nam taką możliwość, aby w Jego imieniu przebaczać grzechy?!
To nie jest wcale taka bardzo oczywista sprawa, że można iść poprosić człowieka, aby w imieniu Boga udzielił przebaczenia. Obyśmy nigdy nie przestali zachwycać się sakramentem pojednania! Tegoroczne Zesłanie Ducha Świętego zaprasza do zachwytu nad szaleństwem Bożej miłości, Bożego miłosierdzia.
PS Dobra okazja do tego, żeby skorzystać z sakramentu pojednania! Szczególnie jeśli ktoś dawno tego nie czynił. ■