Jaki jest sens życia według Jana i Jakuba? Zasiadać, z Jezusem, w Jego chwale, po prawej i po lewej stronie. Przyjrzyjmy się temu pragnieniu: po pierwsze mowa o czymś statycznym, po drugie nie bierze się pod uwagę nikogo innego – Jezus jest potraktowany dość instrumentalnie, po trzecie – osią, wokół której obraca się prośba Jakuba i Jana, są oni sami.
Słusznie oburzają się na nich pozostali uczniowie, ale można odnieść wrażenie, że oburzają się nie dlatego, że w prośbie Jakuba
i Jana jest za mało miłości, ale oburzają się, bo „przywłaszczyli sobie” pierwsze miejsca, na które apetyt mieli i inni.
Jezus z cierpliwością tłumaczy, że sens życia jest zupełnie inny i próbuje odwrócić ich myślenie o 180 stopni. I uczy, że Syn Boży przyszedł, aby służyć i dać życie. Mowa jest zatem o czymś dynamicznym, bierze się pod uwagę innych i ich dobro. I to branie pod uwagę innych osiąga poziom radykalny, bo mówi się o oddaniu życia na okup. Słowo „okup” mówi o wyzwoleniu z niewoli, obdarzeniu wolnością, uwolnieniu ofiar porwania.
Przed nami dwie drogi, dwa sposoby relacjonowania się ze światem, dwa sposoby określania życiowych celów. Jakubowo-Janowy i Jezusowy. Wybór należy do nas.
(PS) A Bazyli Wielki skomentował tę ewangeliczną scenę tak: „Nie szkodź sobie samemu, chcąc błyszczeć u ludzi. Skoro Bóg jest Wielkim Widzem, staraj się o sławę u Boga; wspaniałą On bowiem daje zapłatę. Ale ty zostałeś uznany za godnego pierwszego miejsca; ludzie się cisną koło ciebie, wielbią cię? Stań się równy swoim poddanym, nie jako panujący nad duchowieństwem, mówi Pismo (1 P 5,3), i nie bądź podobny do władców świeckich. Albowiem kto chce być pierwszym, temu Pan kazał być niewolnikiem wszystkich (Mk 10,44). Krótko mówiąc, staraj się o pokorę tak, jak jej miłośnik”.