Niewiastę dzielną któż znajdzie? Jej wartość przewyższa perły” (Prz 31,10) – zastanawia się biblijny autor Księgi Przysłów, będący wyrazicielem świata męskiego, ale być może także i tęsknot samego Boga, który na kartach Biblii zapraszał do współpracy od samego początku i mężczyzn, i kobiety. Na kartach Biblii, zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu, możemy znaleźć wiele dzielnych kobiet, które wciąż na nowo mogą stawać się inspiracją dla współczesnej kobiety, w przestrzeni świadectwa życia i wartości, a nie tylko czasów i kultury, w jakich przyszło im żyć.
Jak nie wspomnieć tu czterech wielkich matek Izraela: Sary, Rebeki, Lei i Racheli, które wraz z Patriarchami stanęły u początków tworzenia się narodu wybranego. Sara ‒ wraz z Abrahamem czekająca na spełnienie się obietnicy narodzin syna, z którego powstanie naród tak liczny, jak „gwiazdy na niebie” (por. Rdz 15,5). Rebeka ‒ która wraz z Izaakiem kontynuuje spełnianie się obietnicy danej Abrahamowi. Rachela ‒ na którą Jakub z miłością czekał siedem lat, a potem jeszcze kolejne siedem lat służył teściowi. Są to wielkie historie miłości, ale też każda z tych kobiet oprócz wspaniałych cech ma swoje słabości: Sara swoimi sposobami chce przyspieszyć spełnienie się Bożej obietnicy (por. Rdz 16,1-3); Rebeka poprzez oszustwo wykrada ojcowskie błogosławieństwo dla Jakuba (por. Rdz 27,5-16); Rachela zazdrości i współzawodniczy z Leą o miłość męża (por. Rdz 30,1-24).
Wśród dzielnych kobiet na kartach Biblii znajdziemy Deborę, Esterę, Judytę i Abigail. Są to kobiety piękne i mądre, które poprzez swoją modlitwę i działania ratują ze śmiertelnych niebezpieczeństw nie tylko najbliższych, ale cały naród wybrany. Debora ‒ była jedyną kobietą pośród innych sędziów w Izraelu, nazywana prorokinią i matką Izraela (por. Sdz 4,4; 5,7).
Z natchnienia Boga wyprawia Baraka na wojnę z Madianitami i towarzyszy mu w niej, zapewniając zwycięstwo (por. Sdz 4‒5). Estera ‒ przechodzi długą drogę od sieroty do małżonki króla perskiego i po czasie ufnej modlitwy i postu (por. Est 4,17k), ryzykując własne życie, wstawia się u władcy za Izraelitami przebywającymi w niewoli, ratując ich przed podstępnym spiskiem i wytraceniem. Judyta ‒ jest kobietą żarliwej modlitwy (por. Jdt 9) i odważnych czynów, ratując mieszkańców Betulii przed wojskami asyryjskimi (Jdt 6‒16). Niezwykła jest historia Abigail ‒ którą znajdziemy w Pierwszej Księdze Samuela. Jej mąż Nabal poprzez swoje zachowanie tak bardzo obraził króla Dawida, że ryzykował życie. Abigail więc, aby uratować życie męża, sama wychodzi ze służbą i darami naprzeciw Dawida, w rozmowie łagodzi jego gniew, a co najważniejsze, odwodzi go od pragnienia zemsty. Jak dalej potoczyły się jej losy, możecie przeczytać w 25. rozdziale Pierwszej Księgi Samuela.
Wartości przyjaźni, nadziei i ufności Bogu w dramatycznych chwilach życia może nauczyć nas historia Rut i Noemi, zawierająca jedynie sześć rozdziałów (Księga Rut).
Także Nowy Testament jest pełen obecności dzielnych kobiet. Należy do nich Elżbieta ‒ mama Jana Chrzciciela, która po wielu latach bezpłodności doświadcza łaski macierzyństwa (por. Łk 1,25). Prorokini Anna ‒ która w Dzieciątku Jezus, przyniesionym do świątyni, rozpoznaje oczekiwanego Mesjasza i mówi „o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy” (Łk 2,38). Anna mogła rozpoznać Jezusa dzięki swojej niezwykłej duchowej wrażliwości, od wielu bowiem lat jako wdowa „nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą”
(Łk 2,37).
Maria i Marta ‒ należące wraz ze swym bratem Łazarzem do grona najbliższych przyjaciół Jezusa, których chętnie odwiedzał i których dom był dla Niego schronieniem w ostatnich dniach przed Męką (por. Łk 10,38-42; J 12,1-8). Maria Magdalena ‒ której historia pokazuje nam, jak miłosierna miłość może odmienić najbardziej poranione i zagmatwane historie życia (por. Łk 8,2; J 19,25;
J 20,11-18). Anonimowa kobieta z Samarii ‒ którą Jezus prowadzi do prawdy o niej samej i objawia jej, że to On właśnie jest oczekiwanym Mesjaszem (J 4,4-26). Syrofenicjanka ‒ pogańska matka, która poprzez swoją pokorę i wiarę otrzymuje od Jezusa uwolnienie córki od dręczenia przez złego ducha (por. Mk 7,24-30). Grzeszna kobieta ‒ która miała odwagę nie tylko się nawrócić, lecz także wyrazić Jezusowi całą wdzięczność swojego serca (por. Łk 7,37-50).
Uczennice Jezusa ‒ idące od Galilei za Nim razem z Apostołami (por. Mk 15,41), wspierały Jego działalność (por. Łk 8,1-3), trwały pod Krzyżem (por. Mk 15,41; Łk 23,49; J 19,25) i były świadkami zmartwychwstania (por. Mt 28,1-10; Łk 24,1-9).
